Skutkiem zatwierdzenia umowy przelewu jest przejście (przeniesienie) wierzytelności ze zbywcy (dotychczasowego wierzyciela) na nabywcę (nowego wierzyciela). Tranzakcja tego typu, zwana zresztą nie z rzadka potocznie jako „sprzedaż wierzytelności” lub „sprzedaż długu”, jest w swej istocie transakcją rozporządzającą, bliską do umowy przenoszącej własność, czyli prawo do rzeczy (prawo rzeczowe).
Jaki związek się odbywa między przelewem (umową przelewu) a umowami, celującymi w powstanie obowiązku do jego dokonania? Polskie prawo cywilne podąża ze względów praktycznych jako zasadę dla transakcji zobowiązujących do dokonania przelewu, idąc za zasadami francuskiego Kodeksu Napoleona, wywołanie przez nie skutku zarówno zobowiązującego jak i rozporządzającego. Wyrazem tego jest norma z art. 510 par. 1 kodeksu cywilnego. Wskazane tam umowy (lista jest otwarta) przenoszą wierzytelność na nabywcę (kupującego, obdarowanego itd.), o ile odmiennie nie nakazują nakazy szczególne albo jeżeli inaczej nie postanowiły same strony umowy.
Tak zwana samoistna umowa przelewu jest natomiast uwarunkowana w paragrafie 2 nadmienionego artykułu 510 kodeksu. Gdy przelew ma kształ „wykonawczy” w stosunku do wcześniej podpisanej umowy (np. transakcji sprzedaży wierzytelności przyszłej albo warunkowej) lub do zobowiązań powstałych z innych zdarzeń (np. czyn niedozwolony (art. 415 k.c.), bezpodstawne wzbogacenie (art. 410 k.c.)), kodeks cywilny nadał mu charakter przyczynowy (kauzalny). Kauzalność polega na tym, że przelew jest ważny (przenosi wierzytelność) o ile istnieje wyżej wskazane wcześniejsze zobowiązanie .
